بهترین پناه

ای همیشه ماه، ای ستون قامت حسین، بهترین پناه، ایستاده ام رو به روی غربتت از پس هزار سال فاصله و تو هنوز روشنی دست هایت روشنند.

ای همیشه ماه که سکوت کرده ای بر فراز آسمان و تمام کوه ها و دشت ها و نخل ها دل سپرده تواند، ایستاده ام رو به روی غربتت و درد می کشد هنوز علقمه، درد می کشد فرات، درد می کشد زمین سوخته. ایستاده ام و فکر می کنم به اوج، به قامت بلند پرچمی که بعد از دست های تو شکست، فکر می کنم به مشک آب که بعد از دست های تو بند بند آن گسست.

ایستاده ام هنوز در هجوم تشنگی.
در کنار تشنگان بی پناه که تو را آب خطاب می کنند.