به نام نامی حضرت پدر…
به نام نامی حضرت پدر…
به نام باب علم نبی
قوت قلب فاطمه
تکیه گاه حسنین
و عشق زینب…
سپیده دم سیزدهم رجب المرجب است و فاطمه بنت اسد با نوزادی در دست از شکاف کعبه بیرون می آید…
نوزادی که خدای رحمان برای تولدش دیوار خانه اش را می شکافد تا او اولین و آخرین و تنهاترین نوزادی باشد که درون بیت الله چشم به جهان می گشاید…
او که از همان بدو تولد توحید در وجودش متبلور بود و در کنار رسول نور ،هرچه آموخت بر مدار وحدانیت حضرت حق و حقیقت طلبی و آزادگی بود…
آری او انتخاب شده بود تا در پی رسول خدا روانه باشد و پا جای پای او بگذارد تا برای راهبری روزگار پس از رسول از همان کودکی تربیت شود…
نامش علی شد تا بالا و برتر از هر اسمی باشد همنام الله جل جلاله،
و کنیه اش ابوتراب تا هموار حقیقت خاکیش او را متواضع ترین و خاکسار ترین بندگان قرار دهد…
او که از همان آغاز دینش را به اسلام ادا کرد ،از پذیرش رسالت نبی بعنوان اولین مسلمان در عشیره الاقربین تا دلیرمردی اش در لیله المبیت و نبردهای دلاورانه اش در جنگهای صدر اسلام و یادگار شجاعانه‌اش در فتح خیبر و به زمین کوبیدن عمروبن عبدود…
علی آمد تا نبی در روزهای همراهیش بداند که رهبری اسلام تنها برازنده اوست و نهال اسلام تنها با باغبانی او به بازخواهد نشست…
علی آمد تا فاطمه را یار و همسر و یاور و مراد باشد..
علی آمد تا حسنین در دامن او برای رهبری دین پرورش یابند
علی آمد تا زینب در محضر او عشق بیاموزد و درس دلدادگی به حسین را تمرین کند تا شجاعت و فصاحت و عشق را یکسره از او به ارث ببرد…
و علی آمد تا فخر شیعه باشد و مباهات اهل ایمان
او که ذکرش و یادش عبادت است و نامش گره گشای اهل الکرب…
وه که شادمانند اهل زمین و آسمان از میلاد مولودی که وجودش یکسره خیر و برکت و امان و عشق است…
میلادت مبارک حضرت پدرم…
