اخبار واحد فرهنگی
در سلسله جلسات تفسیر تربیتی بیان شد: عبودیت با راحت طلبی و تن پروری جمع نمی شود.
سیزدهمین جلسه از سلسله جلسات تفسیر تربیتی یکشنبه ۲۰/۲/۹۴ با حضور حجة الاسلام و المسلمین موحدی در مدرسه علمیه حضرت زینب سلام الله علیها برگزار شد.
دکتر موحدی در این جلسه به تبیین ا فرمایش امام صادق علیه السلام در باب عبودیت پرداخت که می فرماید: تفسير العبودية بذل الكل (الكلية)، “وَ سَبَبُ ذَلِكَ، مَنْعُ النَّفْسِ عَمَّا تَهْوَى وَ حَمْلُهَا عَلَى مَا تَكْرَهُ؛ وَ مِفْتَاحُ ذَلِكَ، تَرْكُ الرَّاحَةِ وَ حُبُّ الْعُزْلَةِ وَ طَرِیقَةُ الإفْتِقَارِ إلَى اللهِ تَعَالَى. قَالَ النَّبِی(صلّی‌الله‌علیه‌وآله): اعْبُدِ اللهَ، كَأنَّكَ تَرَاهُ؛ فَإنْ لَمْ تَكُنْ تَرَاهُ، فَإنَّهُ یرَاكَ.”و گفت: تفسیرِ عبودیت، بذل همه چیز است. یعنی همه چیز و همه‌ی علائقت را، در راه او ببخشی.
استاد در بیان راهکاری برای رسیدن به این مهم افزود: نفس انسان به دنبال راحتی و سکون در عالم ماده است و برای رسیدن به عبودیت باید این راحتی را از او سلب کنیم.
این استاد تفسیر و علوم قرآنی دانشگاه فردوسی اذعان داشت: طبق فرمایش نبی مکرم اسلام صلوات الله علیه، عبودیت با راحت طلبی و شکم بارگی جمع نمی شود، لذا بیشتر دستورات و عبادات در پی سلب راحت طلبی از انسان است .
وی ادامه داد: خداوند در سوره مزمل می فرماید یا ایها المزمل قم اللیل الا قلیلا…. با این مضمون که چون در روز کار مهمی بر دوش توست با ید در شب بیدار بمانی تا انرژی معنوی دریافت نموده و نیرو به دست آوری.
دکتر موحدی توان بیداری در شب را ثمره عشق و صفای روحی دانست و خاطر نشان کرد: خواب زیاد نشانه بی محتوایی انسان است و کسی که شوق دیدار امام زمانش را دارد نمی تواند بخوابد.
استاد یادآور شد: برای زدودن خواب، به انگیزه نیاز داریم مواردی همچون ترس، بشارت و… خواب را از انسان می گیرد زیرا خواب تحت حاکمیت عوارض روحی ماست و کسانی که خواب کمی دارند، خوف و نگرانی یا ذوق و شوقشان زیاد است .
این حافظ قرآن ،کلید عبودیت را ترک راحتی و حب عزلت خواند و گفت: عزلت به معنای تحجر و رهبانیت نیست بلکه به این معناست که در دل اجتماع از رفتارهای غیر عابدانه کناره گیری شود زیرا عظمت انسان همان است که خداوند دستور داده ، حتی اگر همه با نگاه تحقیر آمیز به اوبنگرند .
حجة الاسلام موحدی در بیان راه عبودیت گفت: راه عبودیت این است که انسان خود را در همه حال فقیر بداند و این احساس همواره با او باشد .
استاد ادامه داد: پیامبر اکرم صلوات الله علیه می فرمایند خدا را عبادت کن گویا او را می بینی و او را احساس می کنی و اگر نتوانستی یقین پیدا کنی حداقل این باور را داشته باش که خدا تو را می بیند .
وی یادآور شد: ما به دنبال اینچنین عبادتی هستیم و برای رسیدن به آن باید تلاش کنیم تا حضور خداوند را لحظه به لحظه درک کنیم و از آنچه این احساس حضور را از ما می گیرد فاصله بگیریم .
دکتر موحدی در پایان به شروط عبودیت اشاره کرد و گفت طبق فرمایش امام صادق علیه السلام شروط عبودیت در حروف کلمه عبد نهفته است؛ عین به معنای علم و معرفت به خداست زیرا هر چه معرفت بیشتر باشد عبودیت عمیق تر می گردد و پرستش بدون معرفت محقق نمی شود. باء به معنای ” بونه عمن سواه” است یعنی فاصله گرفتن از غیر خدا ،زیرا اگر اخلاص نباشد لذت واقعی عبودیت درک نمی شود. دال به معنای” دنوه من الله تعالی بلا کیف و لا حجاب” است یعنی بنده وقتی بندگی می کند که به خدا نزدیک شود بدون کیفیت و حجاب و البته این نزدیکی در وجود همه می باشد که در مواقع خاصی آن را درک می نماییم.
لازم به ذکر است این جلسه با حضور مدیر مدرسه، طلاب و مسئولین برگزار شد.
و سبب آن، بازداشتن نفس از هوٰی‌هایش و واداشتن آن به اموری است كه موافق میلش نیست. و كلید آن، ترك راحتطلبی، عادت به عزلت و ادراک و اظهار فقر در برابر خداست. رسول اكرم(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: خدا را بندگی كن، چنان‌كه گویی او را میبینی؛ پس اگر تو او را نمی‌بینی، [بدان كه] همانا او [حاضر و ناظر است] و تو را می‌بیند.
یعنی برای اینکه خود را به تمامی بذل کنیم، باید جلوی نفسمان را در آنچه هوس می‌كند و بی قید و شرط می‌خواهد، بگیریم و در مقابل اراده‌ی خدا، مانند محتضری باشیم که هیچ اراده‌ای از خود ندارد. راه رسیدن به اینجا نیز، ترك راحتطلبی و كنارهگیری از معاشرت‌های نفسانی است و اینکه بدانیم سراپای وجود بنده، محتاج به خداوند است؛ پس در هر حال باید رضایت او را به دست آورد.
اما افراد در رابطه با امیال و هوٰی‌های نفسشان، متفاوت‌اند. عده‌ای اصلاً طاقت مخالفت با نفس و فشار کشیدنِ آن را ندارند و اصلاً در این وادی وارد نمی‌شوند. عده‌ای هم می‌آیند؛ اما به دلیل سختی‌هایش، در بین راه می‌مانند و به اصطلاح می‌شکنند؛ آن گاه به تخدیرات دنیا و تعلّقات آن، روی می‌آورند. تنها عده‌ی اندکی هستند که تا آخر می‌مانند و لحظه‌ای از بذل آنچه دارند، در راه خدا، دریغ نمی‌کنند؛ و در رأس این گونه افراد، انسان‌های کامل هستند.
“وَ حُرُوفُ الْعَبْدِ، ثَلاثَةٌ: ع ب د؛ فَالْعَینُ، عِلْمُهُ بِاللهِ؛ وَ الْبَاءُ، بَوْنُهُ عَمَّنْ سِوَاهُ؛ وَ الدَّالُ، دُنُوُّهُ مِنَ اللهِ تَعَالَى بِلا كَیفٍ وَ لا حِجَابٍ.”
و عبد، سه حرف دارد: ع، ب، د؛ اما عین، علم او به خداست؛ باء، دوری و انقطاع او از غیر خداست؛ و دال، نزدیكی و قرب او به خداوند، بدون هیچ چگونگی و حجاب است.
در واقع نتیجه‌ی علم به خدا و دور شدن از غیر او، نزدیکی و قرب به اوست؛ که در این نزدیکی، عبد به درک فقر خود می‌رسد و غنای الهی را درمی‌یابد؛ لذا مظهر ربوبیت و اسماء الهی می‌شود.
لازم به ذکر است این جلسه با حضور مدیر مدرسه، طلاب و مسئولین برگزار شد.
در سلسله جلسات تفسیر تربیتی بیان شد: عبودیت با راحت طلبی و تن پروری جمع نمی شود.
سیزدهمین جلسه از سلسله جلسات تفسیر تربیتی یکشنبه ۲۰/۲/۹۴ با حضور حجة الاسلام و المسلمین موحدی در مدرسه علمیه حضرت زینب سلام الله علیها برگزار شد.
دکتر موحدی در این جلسه به تبیین ا فرمایش امام صادق علیه السلام در باب عبودیت پرداخت که می فرماید: تفسير العبودية بذل الكل (الكلية)، “وَ سَبَبُ ذَلِكَ، مَنْعُ النَّفْسِ عَمَّا تَهْوَى وَ حَمْلُهَا عَلَى مَا تَكْرَهُ؛ وَ مِفْتَاحُ ذَلِكَ، تَرْكُ الرَّاحَةِ وَ حُبُّ الْعُزْلَةِ وَ طَرِیقَةُ الإفْتِقَارِ إلَى اللهِ تَعَالَى. قَالَ النَّبِی(صلّی‌الله‌علیه‌وآله): اعْبُدِ اللهَ، كَأنَّكَ تَرَاهُ؛ فَإنْ لَمْ تَكُنْ تَرَاهُ، فَإنَّهُ یرَاكَ.”و گفت: تفسیرِ عبودیت، بذل همه چیز است. یعنی همه چیز و همه‌ی علائقت را، در راه او ببخشی.
استاد در بیان راهکاری برای رسیدن به این مهم افزود: نفس انسان به دنبال راحتی و سکون در عالم ماده است و برای رسیدن به عبودیت باید این راحتی را از او سلب کنیم.
این استاد تفسیر و علوم قرآنی دانشگاه فردوسی اذعان داشت: طبق فرمایش نبی مکرم اسلام صلوات الله علیه، عبودیت با راحت طلبی و شکم بارگی جمع نمی شود، لذا بیشتر دستورات و عبادات در پی سلب راحت طلبی از انسان است .
وی ادامه داد: خداوند در سوره مزمل می فرماید یا ایها المزمل قم اللیل الا قلیلا…. با این مضمون که چون در روز کار مهمی بر دوش توست با ید در شب بیدار بمانی تا انرژی معنوی دریافت نموده و نیرو به دست آوری.
دکتر موحدی توان بیداری در شب را ثمره عشق و صفای روحی دانست و خاطر نشان کرد: خواب زیاد نشانه بی محتوایی انسان است و کسی که شوق دیدار امام زمانش را دارد نمی تواند بخوابد.
استاد یادآور شد: برای زدودن خواب، به انگیزه نیاز داریم مواردی همچون ترس، بشارت و… خواب را از انسان می گیرد زیرا خواب تحت حاکمیت عوارض روحی ماست و کسانی که خواب کمی دارند، خوف و نگرانی یا ذوق و شوقشان زیاد است .
این حافظ قرآن ،کلید عبودیت را ترک راحتی و حب عزلت خواند و گفت: عزلت به معنای تحجر و رهبانیت نیست بلکه به این معناست که در دل اجتماع از رفتارهای غیر عابدانه کناره گیری شود زیرا عظمت انسان همان است که خداوند دستور داده ، حتی اگر همه با نگاه تحقیر آمیز به اوبنگرند .
حجة الاسلام موحدی در بیان راه عبودیت گفت: راه عبودیت این است که انسان خود را در همه حال فقیر بداند و این احساس همواره با او باشد .
استاد ادامه داد: پیامبر اکرم صلوات الله علیه می فرمایند خدا را عبادت کن گویا او را می بینی و او را احساس می کنی و اگر نتوانستی یقین پیدا کنی حداقل این باور را داشته باش که خدا تو را می بیند .
وی یادآور شد: ما به دنبال اینچنین عبادتی هستیم و برای رسیدن به آن باید تلاش کنیم تا حضور خداوند را لحظه به لحظه درک کنیم و از آنچه این احساس حضور را از ما می گیرد فاصله بگیریم .
دکتر موحدی در پایان به شروط عبودیت اشاره کرد و گفت طبق فرمایش امام صادق علیه السلام شروط عبودیت در حروف کلمه عبد نهفته است؛ عین به معنای علم و معرفت به خداست زیرا هر چه معرفت بیشتر باشد عبودیت عمیق تر می گردد و پرستش بدون معرفت محقق نمی شود. باء به معنای ” بونه عمن سواه” است یعنی فاصله گرفتن از غیر خدا ،زیرا اگر اخلاص نباشد لذت واقعی عبودیت درک نمی شود. دال به معنای” دنوه من الله تعالی بلا کیف و لا حجاب” است یعنی بنده وقتی بندگی می کند که به خدا نزدیک شود بدون کیفیت و حجاب و البته این نزدیکی در وجود همه می باشد که در مواقع خاصی آن را درک می نماییم.
لازم به ذکر است این جلسه با حضور مدیر مدرسه، طلاب و مسئولین برگزار شد.
و سبب آن، بازداشتن نفس از هوٰی‌هایش و واداشتن آن به اموری است كه موافق میلش نیست. و كلید آن، ترك راحتطلبی، عادت به عزلت و ادراک و اظهار فقر در برابر خداست. رسول اكرم(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: خدا را بندگی كن، چنان‌كه گویی او را میبینی؛ پس اگر تو او را نمی‌بینی، [بدان كه] همانا او [حاضر و ناظر است] و تو را می‌بیند.
یعنی برای اینکه خود را به تمامی بذل کنیم، باید جلوی نفسمان را در آنچه هوس می‌كند و بی قید و شرط می‌خواهد، بگیریم و در مقابل اراده‌ی خدا، مانند محتضری باشیم که هیچ اراده‌ای از خود ندارد. راه رسیدن به اینجا نیز، ترك راحتطلبی و كنارهگیری از معاشرت‌های نفسانی است و اینکه بدانیم سراپای وجود بنده، محتاج به خداوند است؛ پس در هر حال باید رضایت او را به دست آورد.
اما افراد در رابطه با امیال و هوٰی‌های نفسشان، متفاوت‌اند. عده‌ای اصلاً طاقت مخالفت با نفس و فشار کشیدنِ آن را ندارند و اصلاً در این وادی وارد نمی‌شوند. عده‌ای هم می‌آیند؛ اما به دلیل سختی‌هایش، در بین راه می‌مانند و به اصطلاح می‌شکنند؛ آن گاه به تخدیرات دنیا و تعلّقات آن، روی می‌آورند. تنها عده‌ی اندکی هستند که تا آخر می‌مانند و لحظه‌ای از بذل آنچه دارند، در راه خدا، دریغ نمی‌کنند؛ و در رأس این گونه افراد، انسان‌های کامل هستند.
“وَ حُرُوفُ الْعَبْدِ، ثَلاثَةٌ: ع ب د؛ فَالْعَینُ، عِلْمُهُ بِاللهِ؛ وَ الْبَاءُ، بَوْنُهُ عَمَّنْ سِوَاهُ؛ وَ الدَّالُ، دُنُوُّهُ مِنَ اللهِ تَعَالَى بِلا كَیفٍ وَ لا حِجَابٍ.”
و عبد، سه حرف دارد: ع، ب، د؛ اما عین، علم او به خداست؛ باء، دوری و انقطاع او از غیر خداست؛ و دال، نزدیكی و قرب او به خداوند، بدون هیچ چگونگی و حجاب است.
در واقع نتیجه‌ی علم به خدا و دور شدن از غیر او، نزدیکی و قرب به اوست؛ که در این نزدیکی، عبد به درک فقر خود می‌رسد و غنای الهی را درمی‌یابد؛ لذا مظهر ربوبیت و اسماء الهی می‌شود.
